สรุปภาษาไทย เรื่องการใช้ภาษาในการโต้แย้ง

สรุปวิชาภาษาไทย มัธยมต้น

การใช้ภาษาในการโต้แย้ง

การใช้ภาษาในการโต้แย้ง

การโต้แย้ง  คือ  การแสดงทรรศนะที่แตกต่างกันระหว่างบุคคล  ๒  ฝ่าย  โดยแต่ละฝ่ายพยายามใช้ข้อมูล  สถิติ  หลักฐาน  เหตุผล  รวมถึงการอ้างถึงทรรศนะของผู้รู้เพื่อสนับสนุนทรรศนะของตนและคัดค้านทรรศนะของอีกฝ่ายหนึ่ง

โครงสร้างของการโต้แย้ง

๑. เหตุผล  และ   ๒.  ข้อสรุป               ตัวอย่างเช่น   โดยที่นักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลายของโรงเรียนนี้ส่วนใหญ่ต้องการออกไปประกอบอาชีพเมื่อสำเร็จการศึกษาแล้ว  (เหตุผล)  ดังนั้น  โรงเรียนจึงควรเปิดรายวิชาเลือก  วิชาพื้นฐานอาชีพ  เท่าที่หลักสูตรเปิดช่องให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้  (ข้อสรุปหรือข้อเสนอทรรศนะ)
หัวข้อและเนื้อหาของการโต้แย้ง ในการโต้แย้งแต่ละครั้ง  ต้องกำหนดขอบเขตของประเด็นในการโต้แย้งให้ชัดว่าจะโต้แย้งในหัวข้อใดและมีประเด็นอะไรที่จะนำมาพิจารณา  และต้องยึดหัวข้อตามที่กำหนดเพื่อไม่ให้เกิดความสับสน  ทั้งนี้เนื้อหาในการโต้แย้งนั้นจะต้องคล้อยตามหัวข้อที่กำหนดไว้ด้วย
กระบวนการโต้แย้ง ๑.  การตั้งประเด็นในการโต้แย้ง  หมายถึง  คำถามที่ก่อให้เกิดการโต้แย้งกัน  จะมีทั้งประเด็นหลักและประเด็นรอง ๆ ลงไป ๑.๑.  การโต้แย้งเกี่ยวกับนโยบายหรือข้อเสนอเพื่อให้เปลี่ยนแปลงสภาพเดิม ๑.๒.  การโต้แย้งเกี่ยวกับข้อเท็จจริง   ๑.๓.  การโต้แย้งเกี่ยวกับคุณค่า ๒.  การนิยามคำและกลุ่มคำสำคัญที่อยู่ในประเด็นของการโต้แย้ง  คือการกำหนดความหมายของคำหรือกลุ่มคำเพื่อให้เข้าใจตรงกัน  โดยอาศัยพจนานุกรมหรือสารานุกรม  หรือโดยวิธีการเปรียบเทียบก็ได้ ๓.  การค้นหาและเรียบเรียงข้อสนับสนุนทรรศนะของตน ๔.  การชี้ให้เห็นจุดอ่อนและความผิดพลาดของทรรศนะของฝ่ายตรงกันข้าม
การวินิจฉัยเพื่อตัดสินข้อโต้แย้ง๑.  พิจารณาเฉพาะเนื้อหาสาระที่แต่ละฝ่ายได้นำมาโต้แย้งกันไม่พิจารณานอกเหนือไปจากนั้น๒.  วินิจฉัยโดยใช้ดุลยพินิจของตนพร้อมกับพิจารณาคำโต้แย้งของทั้งสองฝ่ายโดยละเอียด

ข้อควรระวังในการโต้แย้ง

๑.  ผู้โต้แย้งควรหลีกเลี่ยงการใช้อารมณ์๒.  ผู้โต้แย้งควรมีมารยาทในการใช้ภาษาทั้งวัจนภาษาและอวัจนภาษา

widget @ surfing-waves.com